Priv.-Doz. Dr. med. Włodzimierz Kuroczyński
W dniu 30 maja 2017 r. w Stacji Naukowej PAN odbył się wykład Priv.-Doz. Dr. med. Włodzimierza Kuroczyńskiego pt. „Historia kardiochirurgii”.
Dyrektor Stacji w latach 2007-2019, prof. Bogusław Dybaś, powitał licznie zgromadzonych gości oraz przedstawił prelegenta. Priv.-Doz. Dr. med. Włodzimierz Kuroczyński od 1968 do 1974 roku studiował medycynę na Uniwersytecie Łódzkim (Polska). Następnie dokształcał się pod nadzorem prof. Jana Molla w Klinice Kardiochirurgicznej w Łodzi. W 1983 uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W roku 1989 przeniósł się do Kliniki Uniwersyteckiej w Moguncji pod kierownictwo prof. Hellmuta Oelerta. Jego specjalnością zarówno w nauce, jak w praktyce była korekta złożonych wrodzonych wad serca. W 2003 roku habilitował się w Uniwersyteckim Centrum Medycznym w Moguncji –: „Wrodzona wada serca: ciągłe wyzwanie dla dalszego rozwoju kardiochirurgicznych koncepcji leczenia”. Od 2016 roku jest na emeryturze.
Podczas wykładu Priv.-Doz. Dr. med. Włodzimierz Kuroczyński posługując się prezentacją multimedialną rzeczowo i ciekawie przedstawił historię kardiochirurgii od inicjalnego stadium jej rozwoju, aż po dziś dzień.
Podwaliny kardiochirurgii stworzyli pionierzy współczesnej narkozy, dr Horace Wells (1845) i dr Wiliam Thomas Morton (1846), ponieważ – bez śpiących spokojnie pacjentów nie ma kardiochirurgii.
Za moment narodzin kardiochirurgii uznaje się 9 września 1896 roku – dzień, w którym prof. Ludwigowi Rehnowi we Frankfurcie nad Menem udało się pomyślnie przeprowadzić bezpośrednie zszycie przekłutego serca. Do pierwszych udanych operacji na sercu oraz układzie naczyniowym należy zaliczyć zabieg embolektomi płucnej wykonany przez M. Kirschnera (1924), jak również usunięcie tętniaka prawej komory serca przez F. Sauerbrucha (1931). W 1938 roku w Bostonie w Stanach Zjednoczonych R. E. Gross dokonał podwiązania przewodu tętniczego. Z kolei w 1944 C. Crafoord przeprowadził pierwszą operację zwężenia cieśni aorty przez zastosowanie resekcji oraz techniki zespolenia End-to-end szew. Zaś w 1944 roku A. Blalock wytworzył zespolenie tętniczo-płucne u dziewczynki z tetralogią Fallota. Dalszy rozwój doprowadził do wprowadzenia hipotermii powierzchniowej przez G. Bigelowa (1950), cyrkulacji krzyżowej przez W. Lilleheia oraz krążenia pozaustrojowego/płucoserca (HLM) (1953) przez J. H. Gibbona. Początkowo za pomocą HLM korygowano wrodzone wady serca. Po pierwszej wymianie zastawki aorty (1960) przez D. Harkena, jak również pierwszej wymianie zastawki dwudzielnej (1960) przez A. Starra, doszło do rozwoju chirurgii zastawek serca. Bezpośrednia rewaskularyzacja tętnic wieńcowych została wykonana przez R. Favaloro (1967) w Stanach Zjednoczonych. Nawiązując do wstępnych badań N. Shumwaya, Ch. Barnard pod koniec 1967 roku w końcu przeprowadził pierwszą na świecie transplantację serca.
Treść swojego wykładu Priv.-Doz. Dr. med. Włodzimierz Kuroczyński wspomógł licznymi zdjęciami zarówno omawianych ważnych postaci w historii światowej kardiochirurgii, jak i technicznych rozwiązań stosowanych podczas przeprowadzanych zabiegów i operacji na sercu. Zaprezentował również krótkie materiały filmowe, które przybliżyły publiczności przebieg interwencji kardiochirurgicznych. Pomogły w tym także rekwizyty, jak np. starsze i nowe modele rozrusznika serca, które prelegent pokazał zgromadzonym.
Po wykładzie nastąpiła dyskusja. Padło szereg pytań dotyczących szczegółowych aspektów treści wykładu, w tym np. różnic w budowie rozrusznika starszego typu oraz tego nowoczesnego oraz znaczenia zastosowania różnego rodzaju leków wspomagających w zabiegach kardiochirurgicznych na przestrzeni lat.
Następnie Dyrektor Stacji Naukowej Polskiej Akademii Nauk w Wiedniu, Profesor Bogusław Dybaś podziękował wszystkim za przybycie i zaprosił do kontynuowania rozmów w kuluarach.
Adam Czartoryski
